فیلم | خدایی که نام او راحت روح است و پیغام او مفتاح فتوح

به گزارش ایکنا، شاعران و اهل ادب از دیرباز به رسم خطبه‌خوانان و گویندگان، آغاز دیوان و کتاب‌های خود را به مناجات و راز و نیاز با پروردگار و ستایش پیامبر خدا(ص) و اولیای دین می‌آراستند. این نیایش‌های عارفانه، که سرشار از مضمون‌های ژرف و نشانگر ذوق و روحِ لطیف آن‌هاست، با ستایش پروردگار آغاز می‌شوند. گروه فرهنگی ایکنا بنا دارد که گزیده‌ای از نیایش‌های ادبی را یکشنبه هر هفته تقدیم مخاطبان کند. در ادامه یکی از نیایش‌های خواجه عبدالله انصاری با صدای علی‌اصغر شعردوست، شاعر فرهیخته، از نظرتان می‌گذرد؛

ای کریمی که بخشنده عطایی و‌ ای حکیمی که پوشنده خطایی و‌ ای صمدی که از ادراک خلق جدایی و‌ ای احدی که در ذات و صفات بی‌همتایی و‌ ای خالقی که راهنمایی و‌ ای قادری که خدایی را سزایی. جان ما را صفای خود ده و دل ما را هوای خود ده و چشم ما را ضیای خود ده و ما را آن ده که ما را آن به و مگذار به که و مه.

الهی! عبدالله عمر بکاست، اما عذر نخواست.

الهی! عذر ما بپذیر و بر عیب‌های ما مگیر.

به نام آن خدایی که نام او راحت روح است و پیغام او مفتاح فتوح است و سلام او در وقت صباح مؤمنان را صبوح است و ذکر او مرهم دل مجروح است و مهر او بلانشینان را کشتی نوح است.‌ 

ای جوانمرد درین راه مرد باش و در مردی فرد باش و با دل پردرد باش.

الهی! خواندی تأخیر کردم. فرمودی تقصیر کردم.

الهی! عمر خود بر باد کردم و بر تن خود بیداد کردم.

الهی! اگر کار به گفتار است بر سر همه تاجم و اگر به کردار است به پشه و مور محتاجم.

الهی! بیزارم از طاعتی که مرا به عجب آرد. مبارک معصیتی که مرا به عذر آرد.

الهی! اگر بر دار کنی رواست، مهجور مکن و اگر به دوزخ فرستی رضاست، از خود دور مکن.

الهی! گناه در جنب کرم تو زبون است، زیرا که کرم تو قدیم و گناه اکنون است.

الهی! اگر عبدالله را بخواهی سوخت، دوزخی دیگر باید آلایش او را و اگر بخواهی نواخت، بهشتی دیگر باید آسایش او را.

الهی! اگر یکبار گویی بنده من، از عرش بگذرد خنده من.

الهی! همه از تو ترسند و عبدالله از خود، زیرا که از تو همه نیک آید و از عبدالله بد.

الهی! گفتی کریمم، امید بر آن تمام است. چون کرم تو در میان است ناامیدی حرام است.

الهی! اگر امانت را نه امینم، آن روز که امانت می‌نهادی می‌دانستی که چنینم.

الهی! همچو بید می‌لرزم که مبادا به هیچ نیرزم. فریاد از معرفت رسمی و عبارت عاریتی و عبادت عادتی و حکمت تجربتی و حقیقت حکایتی.

الهی! اقرار کردم به مفلسی و هیچ کسی.‌ ای یگانه‌ ای که از همه چیز مقدسی. چه شود اگر مفلسی را به فریاد رسی.

الهی! اگر با تو نمی‌گویم افکار می‌شوم. چون با تو می‌گویم سبکبار می‌شوم.

الهی! ترسانم از بدی خود بیامرز مرا به خوبی خود.

الهی! بر تارک ما خاک خجالت نثار مکن و ما را به بلای خود گرفتار مکن. پادشا‌ها گریخته بودیم تو خواندی، ترسان بودیم بر خوان «لاتقنطوا ...» تو نشاندی.

الهی! بر سر از خجالت گرد داریم و رخ از شرم گناه زرد داریم.

الهی! اگر دوستی نکردیم، دشمنی هم نکردیم. اگرچه بر گناه مصریم بر یگانگی حضرت تو مقریم.

الهی! در سر خمار تو داریم و در دل اسرار تو داریم و به زبان استغفار تو داریم.

الهی! اگر گوییم، ثنای تو گوییم و اگر جوییم، رضای تو جوییم.

الهی! بنیاد توحید ما خراب مکن و باغ امید ما را بی‌آب مکن و به گناه روی ما را سیاه مکن.

الهی! تقوایی ده که از دنیا ببریم، روحی ده که از عقبی برخوریم. یقینی ده که درِ آز بر ما باز نشود و قناعتی ده تا صعوه حرص ما باز نشود.

الهی! دانایی ده که از راه نیفتیم و بینایی ده تا در چاه نیفتیم. دست گیر که دستاویزی نداریم، بپذیر که پای گریزی نداریم.

الهی! درگذر که بد کرده‌ایم و آزرم دار که آزرده‌ایم.

الهی! مگوی که چه کرده‌ایم که دردا شویم و مگوی که چه آورده‌ای که رسوا شویم.

الهی! توفیق ده تا در دین استوار شویم. عقبی ده تا از دنیا بیزار شویم. بر راه دار تا سرگردان نشویم.

الهی! بیاموز تا سر دین بدانیم. برفروز تا در تاریکی نمانیم. تلقین کن تا آداب شرع بدانیم. توفیق ده تا خنگ طمع نرانیم. تو نواز که دیگران ندانند، تو ساز که دیگران نتوانند. همه را از خودپرستی رهایی ده. همه را به خود آشنایی ده. همه را از مکر شیطان نگاهدار. همه را از کید نفس آگاه دار.

الهی! فرمایی که بجوی و می‌ترسانی که بگریز. می‌نمایی که بخواه و می‌گویی که بپرهیز. الهی! گریخته بودم تو خواندی. ترسیده بودم، بر خوان تو نشاندی. ابتدا می‌ترسیدم که مرا بگیری به بلای خویش، اکنون می‌ترسم که مرا بفریبی به عطای خویش.

الهی! عمر بر باد کردم و بر تن خود بیداد کردم. گفتی و فرمان نکردم. درماندم و درمان نکردم.

الهی! تو ساز که از این معلولان شفا نیاید، تو گشای که از این ملولان کاری نگشاید.

الهی! به صلاح آر که نیک بی‌سامانیم، جمع دار که بد پریشانیم.

الهی! ظاهری داریم شوریده. باطنی داریم در خواب. سینه‌ای داریم پرآتش. دیده‌ای داریم پرآب. گاه در آتش سینه می‌سوزیم و گاه از آب چشم غرقاب.

الهی! اگر نه با دوستان تو در رهم، آخر نه، چون سگ اصحاب کهف بر درگهم. انتظار را طاقت باید و ما را نیست. صبر را فراغت باید و ما را نیست.

الهی! مکش این چراغ افروخته را و مسوز این دل سوخته را و مران این بنده آموخته را.